قطع اینترنت در مزار شریف توسط طالبان، تنها یک اقدام تکنیکی نیست، بلکه نماد یک سیاست بزرگ‌تر است: مهار جریان اطلاعات. طالبان به‌خوبی می‌دانند که در دنیای امروز، رسانه و ارتباطات نیرومندترین ابزار آگاهی‌بخشی و مقاومت‌اند. از همین‌رو، با محدودسازی اینترنت می‌کوشند هم صدای مخالفان را خاموش کنند و هم تصویر واقعی حکومت‌شان به جهان نرسد.

این رویکرد یادآور سیاست دیرینه کره شمالی است؛ کشوری که با بستن کامل دسترسی به اینترنت جهانی، مردمانش را در یک حباب بسته و کنترل‌شده نگاه داشته است. طالبان نیز می‌خواهند افغانستان را به یک «جزیره منزوی» بدل کنند که تنها روایت رسمی آن‌ها مجال شنیده‌شدن داشته باشد.
با این حال، تفاوتی اساسی وجود دارد: کره شمالی یک دولت تثبیت‌شده با ساختار امنیتی آهنین است، اما طالبان هنوز درگیر بحران مشروعیت‌اند و با جامعه‌ای روبه‌رو هستند که میلیون‌ها نفر از آن در بیرون از کشور زندگی می‌کنند و هر روز صدای داخل را به جهان مخابره می‌سازند.

نتیجه این سیاست، نه تحکیم قدرت طالبان، بلکه افزایش بی‌اعتمادی و خشم عمومی است. قطع اینترنت، افغانستان را از دسترسی به دانش، اقتصاد دیجیتال و آزادی بیان محروم می‌کند و در نهایت، چهره طالبان را بیش از پیش به‌عنوان حاکمیتی پشمی و هراسان از حقیقت، برملا می‌سازد.

موسوی پروانی