اخراج مهاجران افغانستانی بدون برنامه‌ریزی و به صورت گسترده، اشتباه بزرگی است که دولت پزشکیان و وزیر کشور او مرتکب شده است؛ فشارهای سخت، توهین و تحقیر و محروم کردن از داروندار اندک‌شان مانند زلزله‌ای است که بر سر مهاجران آوار شده است؛ امّا این زلزله پس‌لرزه‌هایی هم خواهد داشت که دامن مردم افغانستان و ایران را می‌گیرد. یکی از آن‌ها این است که روابط برادرانه و دوستانه مردم افغانستان و مردم ایران را دست‌خوش دگرگونی خواهد کرد و دشمنان دو ملت در کمین نشسته‌اند تا از این آب گل‌آلود ماهی موردنظر خود را بگیرند.

اشتباه نخست در دولت شهید رییسی رخ داد که با سقوط جمهوریت، مرزهای ایران را باز کرد و چند میلیون مهاجر را از سر دل‌سوزی؛ امّا بدون آینده‌‌نگری و محاسبه پذیرفت؛ در حالی‌که هشتاد تا نود درصد این جمعیت چند میلیونی در افغانستان مشکلی نداشتند.

اشتباه دوم که در این پنج سال تکرار شد؛ سفارت و کنسولگری‌های ایران در افغانستان بدون حساب‌وکتاب روزانه هزاران ویزا صادر کردند؛ در حالی‌که می‌دانستند تعدادی از آنان، با پایان یافتن ویزاشان برنمی‌گردند. آقای مومنی وزیر کشور ایران، در مصاحبه تلویزیونی با شکایت از ناهمآهنگی‌ در میان نهادهای ایرانی گفت: سال گذشته (1403) یک میلیون ویزا صادر شده است؛ یعنی وزارت خارجه یک میلیون با ویزا وارد کرده، وزارت کشور یک میلیون طرد کرده.

اشتباه سوم، هزاران علاقمند زیارت کربلا از افغانستان، سالانه با ویزای ایران در مراسم راه‌پیمایی اربعین شرکت می‌کنند تا آمار شرکت کنندگان بالا برود و میوه‌هایی سیاسی لازم چیده شود؛ در حالی‌که ایرانی‌ها خود می‌دانند که تعدادی از این زائران در ایران قوم‌وخویش دارند و ممکن است رسوب کنند.

از سال‌ها پیش در ایران ـ و شاید در کشورهای دیگری مهاجرپذیر نیز ـ چنین بوده که هراتّفاق بد و جرم‌وجنایتی که رخ می‌دهد، بدون هیچ تحقیق و بررسی، از همان اول انگشت اتّهام به سوی مهاجران افغانستانی نشانه می‌رود؛ چون مظلوم‌تر و بی‌دفاع‌تر از این‌ها پیدا نمی‌شود؛ اگر قتلی، تجاوزی، جرمی و ... در ایران رخ دهد، یک گروه کوچک نژادپرست که ضد نظام هم هستند و زبان دراز و صدای بلند هم دارند، فوراً انگشت اتّهام را به سوی مهاجران دراز و مقامات حکومتی نیز معمولاً با سکوت خود آنان را تأیید می‌کنند. بعدازچندی بی‌گناهی مهاجران آشکار می‌شود؛ امّا دیگر چه فایده؛ آب‌ها ریخته و ظرف‌ها شکسته.

در تجاوز رژیم اسراییل به جمهوری اسلامی دقیقاً همین سریال تکرار شد و فواً مهاجران افغانستانی متهم به جاسوسی برای اسراییل شدند؛ چون برخی از ایرانی‌ها بر این باور اند که ممکن نیست یک ایرانی چنین کارهای زشت انجام دهد و به کشور خود خیانت کند.

پس از گذشت یک ماه و پس از آن‌که آب‌ها ریخت و ظرف‌ها شکست و روابط دو ملت تیره و تار شد، اکنون آرام آرام افکار عمومی در ایران به سوی جنایت‌کاران اصلی می‌رود و تعدادی از رسانه‌ها و شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی در رسانه ملی می‌گویند: متهم کردن افغانستانی کارگر مرغ‌داری و کوره آجرزنی خنده‌دار است و این‌هم کار جاسوسان اصلی است تا خود در سایه بمانند و به کار خود ادامه دهند. حالا بسیاری از ایرانی‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که گرفتن یخهٔ مهاجران بی‌پناه هم کار همان جاسوسان اصلی است و آن‌ها توانسته‌اند از این برنامه خود نیز نتایج بسیاری به دست آورند. کم‌کم پرده از روی جاسوسان هم کنار زده می شود.

این‌هم اشتباه چهارم که تاوان آن را مهاجران مظلوم می‌دهند؛ امّا سخن مهاجران افغانستانی این است که از ایران می‌رویم؛ امّا نه با داغ تهمت!

سید اسحاق شجاعی

>>>   چقدر جمله آخرت درست بود از ایران می رویم نه با داغ تهمت جیگرمون سوخت تو این مدت

>>>   نمی خواد کاری کاری کنید لطفا پول مردم افغانستان را به انها برگردانید
گرچه ما به خاطر منافع کشورمان مجبور شدیم شما را به افغانستان بگردانیم اما زمان آن رسیده زندگی جدیدی مردم افغانستان وهمچنین مردم بزرگ ایران شروع کنند
شاید الان احساس نفرت به ما را داشته باشید ولی آینده به شما خواهد آموخت فقط سرزمین خود را آباد کنید به امید هیچ کشوری نباشید ما هم نیستیم تو افغانستان بمانید وآنچا را آباد کنید از شر طالبان به خاطر آیندگان خلاص شوید ما هم جنگ بزرگی پیش رو داریم باید با اسرائیل و آمریکا فرزندان این سرزمین فرماندههان و سربازان عزیز ما بجنگند

>>>   سکوت در برابر ظلم و ظالم معاونت است و جرم نابحشودنی وزیر کشور بداند وزارت می رود و ریاست می رود اما قیامت حتما وجود دارد شک نکنیم (سوره فرقان آیات 27-29)
وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‌ يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا؛
و روزى كه ستمكار (مشرك) دو دست خود را (از روى حسرت) به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: اى كاش با پيامبر همراه مى‌شدم.

يا وَيْلَتى‌ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلًا؛
اى واى بر من! كاش فلانى را دوست خود نمى‌گرفتم. لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِي وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولًا؛
رفيق من بعد از آن كه حقّ از طرف خدا براى من آمد، مرا گمراه ساخت. و شيطان هنگام اميد، انسان را رها مى‌كند.

>>>   تا ایران در کنار طالبان است افغانستان نا آرام است.
خدا یا تو ملا و آخوتد را دوباره به مسجد و تکیه بفرست.

>>>   به جواب نویسنده کامنت دومی.
نشود که به همین زودی ها باز دست به دامن مردم ساده دل افغانستان شوید اینبار به نام دفاع از قدس و دفاع از حرم چون راه قدس از حرم (دمشق) می گذرد