برگشت اجباری مهاجران از کشورهای همسایه همواره با چالش‌های جدی روبرو بوده است؛ اما چالش‌های ناشی از اخراج برای خانواده‌هایی که در مهاجرت متولد و بزرگ شده‌اند، جدی‌تر است.
این خانواده‌ها تمامی آنچه در زندگی بدست آورده‌اند، را رها کرده و با دست‌های کاملن خالی به افغانستان بازگشت داده شده‌اند.

سکینه و فرزندان‌اش نمونه‌ای از این خانواده‌ها است. این مادر و فرزندان برای نخستین بار هوای وطن‌ خود را تنفس کرده‌اند. سکینه در ایران تولد شده و برای نخستین بار پس از ۳۸ سال به وطن برگشته است.
سکینه، مادر این خانواده به خبرنگار طلوع‌نیوز گفت: «من متولد ایران هستم. از ایران آمده‌ام اما هیچ جایی؛ خانه یا زمینی در وطن نداریم. صبح این‌جا رسیدیم و هیچ غذایی نداریم و در این‌ جای کثیف نشستیم.»

هم‌زمان سازمان جهانی بهداشت آمار داده که از دهم ماه اپریل امسال تا اکنون ۸۳۶هزار و ۷۱۳ نفر از ایران و پاکستان به کشور بازگشت داده شده‌اند که شایع‌ترین بیماری‌ها نزد آنان بیماری‌های تنفسی، اسهالات حاد و واقعات مشکوک کوئید ۱۹ بوده است.
این سازمان گفته است: «سازمان جهانی بهداشت به‌طور کامل در ارایه خدمات بهداشتی ضروری در مرکزهای پذیرش مهاجران مشارکت داشته است. شایع‌ترین بیماری‌های گزارش شده در بین بازگشت کنندگان شامل بیماری‌‌های تنفسی، اسهالات حاد و موارد مشکوک به کووئید-۱۹ بوده است.»

در سوی دیگر استیفن دوجاریک سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد در یک نشست خبری گفته که این مهاجران [مهاجران افغان] به کشوری برگشت داده می‌شوند که خود با "بحران" مواجه است.
آقای دوجاریک به خبرنگاران گفته است: «منظورم این است که فکر می‌کنم همکاران ما در کمیشنری عالی سازمان ملل برای پناهندگان بارها و با صراحت درباره مشکلات جدی بشری هشدار داده‌اند. برخی پناهجویان به کشوری بازگردانده شده‌اند که خود با بحران و کمبود منابع روبه‌رو است و نمی‌تواند آن‌ها را به‌ درستی پشتیبانی کند. در چنین شرایطی، آن‌ها شاید حتی نتوانند نیازهای نخستین زندگی‌شان را تأمین کنند.»

امان‌الله یکی دیگر از اخراج‌شدگان از ایران به طلوع‌نیوز گفت: «ما داوطلبانه به ایران رفتیم و چنین روزها را دیدیم. ایران بالای ما فشار آورد و گفت که از این‌جا بروید.»
بر بنیاد آمارهای ارایه شده از سوی سازمان جهانی بهداشت، احتمال می‌رود تا در سال جاری میلادی ۱.۶ میلیون نفر از پاکستان و تا ۲ میلیون نفر از ایران به کشور بازگردند.

کد (8)

>>>   بروید یفه بلاگرها وخارج نشینهایتان را بگیرید که با ساخت کلیپهای توهین وتحقیر باعث این وضعیت شدند

>>>   صد هزار برابر آن بلاگر ها شما توهین و تحقیر کردید اتفاقا رفتار آن بلاگر ها واکنشی به رفتار و کردار این چند دهه شما بود و هست یقه خدارا گرفتیم اسراییل را اجیر کرد اسنپ بک هم در راه است خوشحال و رازی به جنگ در کشور شما و هیچ جای دنیا نیستیم لیکن قانون خداست اه مظلوم میگیرد
ما یک ضرب المثل داریم که میگه اه مظلوم اگه نبره برنده رو تیز می کنه

>>>   سی سال میزبانی؟
هم‌زبانان ایرانی ما و با لحنی منت‌گذارانه می‌گویند: «ما سی سال شما را میزبانی کردیم.»
پرسشی دارم: چگونه میزبانی کردید؟ حقیقتا من هم دوست دارم بدانم. اما چیزی که یاد من است:
در تمام آن سال‌ها، کسانی که خشت و بلوک را در سرمای یخ‌زده‌ی و گرمای سوزان تهران بالا می‌بردند، ما بودیم.
آن‌هایی که شب تا صبح در کوره‌های آجرپزی عرق ریختند، ما بودیم.
آن‌هایی که در مرغ‌داری‌ها، گاوداری‌ها و کارگاه‌های متروک، برای سیر کردن شکم کودکان‌شان، روزی دوازده ساعت در سکوت کار می‌کردند ما بودیم.
در تهران، قم، مشهد و ورامین، این ما بودیم که:
در اعماق زمین فاضلاب شهری را حفر کردیم.
زیر آفتاب زباله‌ها را تفکیک کردیم.
در معادن زغال‌سنگ و سنگ‌آهن جان کندیم،
در پروژه‌های عظیم مترو، راه‌سازی و سدسازی، آجر روی آجر گذاشتیم
هر شب ساعت ۹ اشغال‌های‌تان انتقال دادیم.
در کوره‌پزخانه‌ها با دست‌های سوخته آجر ساختیم،
و در دشت‌ها و کوه‌های دورافتاده، چوپانی کردیم.
تازه در اکثر موارد حقوق‌مان را هم دریافت نکردیم یا نصف‌ونیمه گرفتیم.
به نیروهای کار ارزان هم شهرت داشتیم.
رایانه نداشتیم.
پول پیش بیشتر دادیم
حق خرید ماشین/موتر نداشتیم
حق داشتن کار آبرومندانه‌تری نداشتیم.
حق تحصیل نداشتیم.
وحید پیمان

>>>   این ها گفتی درست
بهر حال این مهاجرین عزیز باید یک روزی به وطن خود بر گردند یا نه ؟1 دولت افغانستان باید سرپناه و شغل مناسب برای این عزیزان تهیه کند یانه؟ چند سال دیگه هم در ایران و یا کشور های دیگر ماندید آخر و عاقبتش چی می خواهد بشود
من قبول دارم خیلی از مهاجرین که بر می گردنند نمی توانند در افغانستان زندگی کنند> ولی باید یک راه و چاره اندیشید برای این ملت مظلوم و نجیب