همواره و حد اقل برای چار دهه ی اخیر شاهد اجرای سیاست کتمان ، انکار و تلبیس هستیم و همواره سیاست های که از سوی دولت ها و سازمان ها و افراد سیاسی با عقاید و ایدیولوژی های مختلف به منصه ی اجرا در میآمده متکی و منهمک بر بنیاد اخلاقیات سیاه و تبهکارانه ی انکار و کتمان و تلبیس و تظاهر بوده است.

در واقع نوع پرنسیب اجرایی این سیاست ها که نه آزادی را مقدس میشمارد و نه عدالت را و نه ایمان و وجدان را مطلقا نوعی سیاست های سود جویانه که امر منافع خود پرستانه را اصل قرار داده، نه فقط در حلقات غیر دینی که در تمام حلقات دینی نیز مرسوم، رایج بلکه رایج ترین سلیقه و ذایقه ی سیاسی بوده و به رسم معمول تبدیل شده بوده است.

مدعیان شرف و تعهد روشنفکری و روشنگری این روش کاربرد سیاسی و اخلاقیات سیاه را قبول کرده که گرایش های راست و ارتجاعی از سابق از اینگونه ابزار ها بهره جویی کرده و سیاست کتمان و انکار و تلبیس را سرلوحه ی کار خود قرار داده و از آگاهی توده و افکار عامه ی مردم می هراسیدند تا شرم و ننگ شان بر ملا نگردد و هیچ حقیقتی به آشکارگی نرسد.

تمام این چوکی ها ی سریش شده بر چوکیداران هر کدام حامل پیام هایی است به ننگ آلود که یک تاریخ طولانی کتمان و انکار و تلبیس را قصه می کند و فراز و فرودهای سیاست های منفعت پرستانه را معرفی می کند.

مداری های به سبک مدرن، بازی هارا طوری در فضا ها و به اشکالی انجام میدهند که حتی مجریان سیاسی چون عوام نیز نتوانند چیزی بفهمند و کلا در فضای مه آلود و مبهم باقی بمانند یعنی آنکه این سیاست توسط او عملی و اجرایی میشود نیز تا آخر عمر نخواهد فهمید که آب از زیر پل می گذشت یا از بالای پل.

آری، این سیاست ها، ابزار های سیاسی و مهره های معین سیاسی یک عمر بیخبری و بی وقوفی را بر ملت و مردم تحمیل کردند تا سیاست های را اجرایی کنند که احدی از کار ها و نتایج نهایی روشهای سیاسی شان آگاه نشود و همه چیز در غیاب آگاهی ملی تحقق پذیرد.

لاجوردینشهری

>>>   وقتی آگاهی ملی در رکود و سکوت مرگبار فرو رفته باشد.
وقتی ملتی گوسفند کاری منتظر باشند که کی یا کی ها چوپان میشوند.
وقتی گله گوسفند ها خیره خیره بر دریده شدن یک همنوع شان می نگرند و منتظر اند که چه گاهی نوبت شان میرسد.
وقتی خیل گرسنگان مظلومانه در کنار جاده ها منتظر بدست آوردن خیرات نشسته اند.
معنی اش این است که باشندگان این سر زمین لیاقت بودن در روی کره زمین را ندارند.
ملتی که خیل گرسنگان اش قیام نکند
ملتی که شهروندانش برای تعین سر نوشت خود سیاست بازان را مجبور به شنیدن خواست هایشان نکند
ملتی که در مقابل تروریست های طالب و داعش عکس‌العمل نشان ندهد
چنین ملتی ملت مرده است هرچند با جسد های نیمه جان خود در کوچه ها سرگردان باشد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است